En toen gebeurde er dit

Heb je nog een podcasttip? #73

Graag had ik jullie in deze nieuwsbrief willen vertellen over tot welke oplossing we waren gekomen voor onze Superzintuigen-serie en dat de aanvraag bij de vormgever lag. Kortom, dat we ruim op schema lagen om de deadline van eind mei te halen. Maar toen gebeurde er dit.

Vorige week waren de opnames gepland voor de proefaflevering van tien minuten die onderdeel uitmaakt van de aanvraag. In het begin van die week kreeg ik te horen dat de presentator die we daarvoor hadden bedacht door persoonlijke omstandigheden uitviel. De andere presentatoren van het Klokhuis moesten invallen in de gaten die waren ontstaan in het productierooster van de televisie-draaidagen. Daardoor  konden onze proefopnames niet doorgaan. Verplaatsen bleek ook onmogelijk, wat betekende dat we de deadline niet meer gingen halen. De laatste twee deadlines (want aan het einde van dit jaar verdwijnt het NPO-fonds) zijn op 9 september en 25 oktober. Je zou zeggen: deadline verplaatst, chill! Alleen gebeurde in mijn hoofd het tegenovergestelde: doordat we meer tijd hadden, kreeg ik meer stress. In mijn hoofd ontstond kortsluiting.

Die kortsluiting ontstond omdat mijn hele jaarplanning als een kaartenhuis in elkaar zakte. In de zomer heb ik namelijk al mijn tijd nodig voor de organisatie van het Podcastfestival dat eind september plaatsvindt. Een deadline vlak daarvoor of daarna zie ik helemaal niet zitten — ik ben namelijk geen deadlinewerker: deze nieuwsbrief schrijf ik doorgaans al op dinsdag terwijl ‘ie op vrijdag verschijnt. Door dit doemscenario ontstond er een soort mist in mijn hoofd en ook fysieke klachten: ik kreeg hoofdpijn die niet wegging met paracetamol of veel water. Bovendien was ik het overzicht kwijt én had ik geen motivatie meer. Dat was raar, want normaal ben ik on top of things en alle projecten waar ik aan werk zijn supertof. De volgende dag stuurde ik een vriend annex collega van wie ik wist dat hij weleens overspannen was geweest een berichtje: “Jij loopt toch ook weleens tegen het gevoel aan dat je overwerkt raakt?”. Hij belde me direct en gaf me op een aardige doch dringende manier de opdracht om mijn agenda voor de volgende week leeg te maken.

Hoewel ik er eerst geen zin noch vertrouwen in had, lukte het uiteindelijk. Twee opnames die gepland stonden nam hij direct over. Aan mijn kantoorgenoten kon ik de montage van vijf lopende talkshowpodcasts voor deze maand uitbesteden. In een overleg met Horens werd bepaald dat ik even niet verantwoordelijk hoefde te zijn voor het maken van de nieuwe planning van ons Klokhuis ontwikkeltraject. Zo bleven al snel alleen nog de derde aflevering van Wie Wat Bewaart (die eind juni uitkomt en waar we nu ook iets meer tijd voor hebben), het Podcastfestival en deze nieuwsbrief over. Dat is nog steeds veel. Het zijn projecten waarin ik veel verantwoordelijkheid draag, maar ‘het meest acute’ is eruit. Het schakelen was gelukt: nu heb ik meer tijd om meer overzicht te creëren en te houden. Bovendien had ik tijd om wat meer uit te slapen om ook de verhuizing af te maken waar ik laatst aan begonnen was.

Zonder weer een heel dankboek vol te schrijven moet ik opmerken dat ik niet verwacht had zo snel op zoveel steun te kunnen rekenen — ZZP’ers zijn niet voor niets zelfstandigen. Het blijkt dat het lastig is om grenzen aan te geven als je inkomen onzeker is. Te veel werken is een ziekte waar we allemaal weleens last van hebben, maar een met serieuze consequenties. Een van mijn kantoorgenoten komt net uit een burn out van meerdere jaren, een ander was vorig jaar een half jaar overspannen en ik ken mensen die er al een tijdje in zitten, zelfs van audioredacties (hoofdzakelijk opgebouwd uit zelfstandigen), waar om de haverklap mensen uitvallen. Het is eigenlijk nu nog spannend of ik daar niet ga geraken, maar de mist lijkt voor nu opgetrokken.

Voor de nieuwsbrief heb ik nu bedacht dat ik een maand eerder wil beginnen met de bijdragen van de zomergasten. Net als vorig jaar geef ik graag het podium aan mensen die zich niet identificeren als cis-heteroman, want mijn perspectief krijgen jullie de rest van het jaar al. Voel je je aangesproken en heb je iets zinnigs over podcasting te zeggen wat zelfpromotie overstijgt? Meld je door terug te mailen!

Omdat deze week Emma, de vriendin van mijn kantoorgenoot Marius, bij ons op kantoor langs kwam om haar scriptie over genderrepresentatie in wetenschapscommunicatie over vruchtbaarheid af te maken, twee tips over dit thema!

AFLEVERING TIP VAN DE WEEK (#72)

Podcast: Radiolab

Aflevering: Everybody’s Got One

Taal: Engels

Uitgekomen op: 20 augustus 2021

Uitgekomen bij: WNYC Studios, makers Heather Radke en Becca Bressler

Normaliter tip ik hier Nederlandstalige afleveringen en het liefst ook niet alleen maar Radiolab of 99% Invisible. Maar deze was té toepasselijk. Bovendien maken ze hier geen gebruik van de ‘wat staat er op het spel’-formule, maar meer van iets wat neerkomt op de ‘huh???’-formule. Daar zijn ze bij Radiolab sowieso meester in: de verhaallijn zo laten verlopen dat je van de ene verbazing in de andere valt. De verbazing als plottwist, dat hoor je eigenlijk zelden in Nederlandse podcasts.* Daarnaast heb je in dit verhaal ook nog een duellerend narratief: dat van de moeder en de baby — en de placenta als mediator.

Alleen al de insteek van deze aflevering is vrij briljant: we weten prima hoe bevruchting werkt, maar denk je eens in hoe raar het eigenlijk is als er een nieuw lichaam in je lichaam groeit. Terwijl het lichaam toch het grootste deel van de tijd probeert de meeste dingen buiten te houden. De placenta is net zoiets, eigenlijk een derde maar niet te missen speler in het spel der voorplanting. Aan het einde van de aflevering kwam ik als het ware herboren uit mijn kijk op zwangerschap.

SERIE TIP VAN DE WEEK (#72)

Podcast: 28ish days later

Duur: 28 afleveringen van een kwartier

Taal: Engels

Uitgekomen op: 15 maart 2022

Uitgekomen bij: BBC 4, host: India Rakusen, geproduceerd door Listen.

In mijn research naar creatieve vormen van seriestructuren voor Superzintuigen, stuitte ik op deze podcast. De structuur van de serie is cyclisch, maar simpel: het gaat over de menstrucatiecyclus. Omdat die ongeveer 28 dagen duurt, is aan iedere dag van de maand een aflevering gewijd. Slim, want dan houd je het behapbaar, maar heb je toch zeven uur om je verhaal uiteen te zetten.

Zoals je kan verwachten van BBC Radio 4 is de productiewaarde hoog: je hoort niet alleen veel experts maar ook dagboeken van mensen die menstrueren en hoe ze er op die dag instaan. Het sounddesign raakt aan Radiolab-niveau, maar je leert er ook heel veel van. Ik zal het zelf nooit vanuit de eerste persoon ervaren, maar ben wel weer even met de neus op de feiten en ervaringen gedrukt over hoeveel invloed menstrueren op bijvoorbeeld de gemoedstoestand kan hebben. Afgelopen zaterdag las ik nog de column van Roos Schlikker in de PS over dat zij na 400 keer nog steeds niet door heeft hoe menstrueren nu ookalweer werkt. Een mooiere manier om het kennistaboe te doorbreken kan ik haast niet verzinnen.

Dank deze week aan Sharon voor het corrigeren van de tekst. Om vast ergens naar uit te kunnen kijken hebben we gisteren een trein naar Berlijn geboekt begin juli!

KLIKLINKJES

• Taboes doorbreken over menstruatie blijkt hard nodig: Trouw publiceerde gisteren over onderzoek waaruit blijkt dat de meeste Nederlandse jongens vinden dat menstruerende vrouwen stinken???!!!

• Over vruchtbaarheid gesproken: met dit stuk en dit stuk ben ik het roerend eens. Teken hier voor anticonceptie in het basispakket.

• Radiolab heeft nieuwe vormgeving en het doet me denken aan hoe je vroeger in iTunes een overzicht van je albums had?

• Er staat een nieuwe aflevering van Wie Wat Bewaart online! Deze aflevering “Juynboll zonder hoofd” gaat over: waarom bewaren we beschadigde en/of gevonden portretten?

• Inmiddels heb ik het boek Het begin en zijn oneindigheid van mijn Horens collega Corinne Heyrmann uit. Het is prachtig, niet alleen omdat de hoofdpersoon in het boek een podcast maakt over haar verwarde grootvader. Lezen dus!

RODDELHOEK
Veel mensen weten wel dat ik de Rode Podcaster Pro haat: het is een apparaat dat me doet denken aan de My First Sony. Niet alleen omdat bijna iedere nitwit hem heeft, maar ook nog eens op zo’n manier gebruikt dat ik kan horen als mensen bepaalde ingebouwde effecten gebruiken. Het resultaat is doorgaans LELIJK geluid. Er is nu een versie II uitgekomen, die echt mega duur is. Mij dunkt dat je dat geld beter kunt investeren in een cursus audionabewerking.

*ken jij wel een Nederlandse podcasts die ‘huh’ gebruikt als narratief hoofdelement? Ik hoor het graag.